Terugblik

Ik sluit mijn ogen en probeer terug te halen de beelden, het gevoel, de vrijheid. Het is als luisteren naar een muziekstuk, de eerste paar noten die langzaam onderdeel maken van een groter geheel. Zo komen ook de eerste paar beelden terug. Dan komen er telkens meer en gaat het van een sijpelend stroompje over in een kabbelende beek. De steile klimmen, het duwen van de fiets omhoog over gladde stenen, het in bedwang houden van de fiets naar beneden, de vergezichten, de schoonheid van de natuur, het knarsen van het grind, de stilte, het geruis van de wind, het rollend geluid van donder, gordijnen van regen, wolken wit, donkergrijs en alles er tussenin.

Bedenk ik dat ik dit vaker moet doen. Vaker mijn ogen moet sluiten en het cassette bandje moet afspelen, totdat deze helemaal grijs is gedraaid en de snelheid soms vertraagd en het geluid vervormt. Wetend dat er ergens in mijn hoofd een kopie is gemaakt van de beste kwaliteit. Dat ik mij minder moet focussen op wat allemaal voor mij ligt en meer mag zijn bij wat geweest is. Om momenten van niks op te vullen met herinneringen, zodat ik meer en meer ga verlangen naar even niets, omdat er dan juist zoveel meer is van wat geweest is en wat komen gaat.

Tevreden was ik met mijn walkman meer dan 25 jaar geleden. Met die cassette met twee keer dertig minuten muziek. Automatisch werd de andere kant afgespeeld en ik raakte er niet op uitgekeken. Niet op zoek naar continue verandering, naar iets nieuws. Gewoon vertrouwd, dezelfde zanger, dezelfde nummers, dezelfde noten. Ondertussen de ruimte voor mijn gedachten om te vliegen, te gaan of even vol in het heden. Te kijken, te verwonderen, te ontdekken of herontdekken. Te zoeken en te vinden of juist kwijt te raken. bet gevoel van geluk, passie, verdriet, vreugde of pijn. Het kon er zijn of misschien beter gezegd ik kon er meer zijn.

De gedachten de beelden zijn ondertussen een vlechtende rivier geworden, waarin tijden, seizoenen van het leven elkaar doorkruisen in elkaar over gaan. Elkaar versterken om vervolgens samen te stromen door de mooiste dalen. Om daar te komen waar ze individueel nooit zouden zijn geweest. Om te kunnen begrijpen over het leven, over mijzelf en al het andere zonder het vast te grijpen. Wetend dat iedere gedachte weleens is geweest. Want het leven is als een castte, die gedraaid wordt in auto repeat modus. Het draait en ik draai mee en als ik dan even mijn ogen sluit, draait het zonder mij nog steeds.