Laat alles maar zijn
Vandaag fietste ik samen met een vriend van mij. Het was zijn tweede keer op de racer. Maar zo makkelijk als hij de bochten nam heb ik er weinig zien doen. Hij was niet bezig met het zoeken naar de juiste lijnen, naar vertrouwen in het materiaal, nadenkend of de bochten er niet te nat bij lagen. Nee, het leek wel vanzelf bij hem te gaan. Ik genoot ervan, om deze ontspannenheid te zien. Niet nadenken, niet beredeneren, maar gewoon het gevoel volgen.
Het beredeneren los laten, alles gewoon maar laten zijn, het gevoel volgen, klinkt zo lekker. Maar wat als het allemaal nou net niet zo lekker gaat. Wat als het gevoel in een gevecht met zichzelf zit. Dan is de ontspannenheid er zeker niet. Dan wordt de kloof tussen wie ik ben en wat ik doe groter. Hoe groter deze kloof, hoe meer verlies van energie. Hoe meer het gevoel in een neerwaartse spiraal gaat. Hoe minder alles vanzelf lijkt te gaan.
Het is heerlijk als je met fietsen in die flow zit. Toen ik aan het einde van het voorjaar in de alpen aan het fietsen was, had ik ook zo’n afdaling waar iedere bocht heerlijk liep. De ontspannenheid zit dan volop in je lichaam, welke je gebruikt om leunend in de bocht je fiets er doorheen te loodsen. Momenten van ongeremd leven, letterlijk de zwaartekracht het werk laten doen. Beetje omhoog komen om de luchtweerstand te gebruiken om vaart te minderen, om vervolgens weer in de beugels te duiken en de wind langs je heen horen te suizen.
Te veel nadenken werd blokkerend. Lang niet alles valt te beredeneren. Als ik beide te veel doe, dan mis ik het momentum en haal ik de bocht zeker niet. Toch heb ik die interactie met mijzelf ook wel nodig, maar als de focus er te veelt op ligt, is het net als een bal, hoe harder ik deze onder water duwt, hoe harder deze omhoog terugkomt.
De kloof verkleinen tussen wie ik ben en wat ik doe, zit hem wel in vrijmoediger leven. Gewoon mezelf in de bochten durven te smijten. Alleen de basis zit nog veel dieper. Die zit namelijk in vertrouwen. Het complexe is dat voor een denker als ik, het lastig is om het eindresultaat los te laten en dat is nou net het principe van vertrouwen. Het loslaten van de uitkomst. Vertrouwen is het omarmen van laat alles maar zijn.
Er stond een harde wind vandaag, zo eentje waar als je er te lang tegenin fiets, je benen aanvoelen als twee zandzakken. Van te voren had ik lekker bedacht hoe we het beste konden fietsen om zo min mogelijk de confrontatie met de wind op te zoeken en zo veel mogelijk op cadans konden door fietsen. Een beetje beredeneren mag, maar als je eenmaal onderweg bent moet je de omstandigheden omarmen en soms werkt je plan en soms ook niet. Vandaag is mijn vertrouwen wat dat betreft weer gegroeid, oh wacht, het ging niet om de uitkomst…. het gaat om er zijn.