Net even anders dan ik mij bedacht had

Vandaag reed ik de goede voornemens winter ride. Gisteren heb ik me nog op het laatst ingeschreven nadat een fiets maatje een oproep had gedaan of iemand meeging. Toen we vanochtend op de parkeerplaats aankwamen overviel me even het gevoel of ik wel de juiste keuze had gemaakt en of het verstandig was om eraan te beginnen. Op alle auto’s die aankwamen stonden namelijk MTB’s (Mountainbikes) en deelnemers die zich klaar aan het maken waren voor de rit hadden ook allemaal een MTB bij zich. Misschien vraag je dan af wat het probleem is? Nou ik was met mijn gravelbike en die heeft 33mm brede banden en een MTB vaak minstens 53mm banden. Die 20 mm maken een groot verschil. Dus het gevoel overviel me of ik me wel voor de juiste toch had ingeschreven. Gelukkig kwamen er al vrij snel wat meer gravelbikes aangereden, maar toch was ik er nog niet helemaal gerust op.

Dit gevoel heb ik ook regelmatig in keuzes die ik maak in werk en privé. Dan ben ik van te voren erg enthousiast en dan is het zover en dan ben ik er toch niet zo zeker van of ik wel helemaal juist toegerust ben om eraan te beginnen. Dan zie ik allemaal leeuwen en beren op de weg. Dan is het vertrouwen in mijn eigen materiaal, mijn eigen kunnen als sneeuw voor de zon weggesmolten. Dan lijken anderen om mij heen beter toegerust en voorbereid voor de klus dan ik. Dan is alles even net anders als ik mij voorgesteld had. Twijfel ik of ik nog wel moet doorgaan en zou ik het liefst mezelf willen verstoppen op een plek waar ik zeker van weet dat ik er niet gevonden ga worden.

Ik was meegereden naar de startplek dus omkeren met de staart tussen de benen was geen optie. Daarnaast speelde een beetje trots natuurlijk ook wel mee. Ook dacht ik aan de woorden van mijn coach, ontspannen je stuur beet houden, in de verte kijken en genieten. Ik probeerde het van me af te zetten en begon al snel te gapen, wat ik als positief aangreep want dat kan je alleen als je ontspannen bent, toch? Dus heb ik mijn startbewijs laten scannen en ben ik op de gravelracer gestapt. De kilometers waren variërend van zandweggetjes, kasseistroken, asfalt, beton en redelijk wat MTB stroken. Ondanks de technische lastigere stukken, wat hielp was trappen en remmen tegelijk in de bochten (andere tip van de coach), had ik voldoende grip en heb ik ervan genoten.

Terwijl ik dit zo opschrijf, merk ik dat ik vandaag heb gewerkt aan mijn mindset en daarmee aan hoe gelukkig ik mij voel. Pas geleden heb ik op een cursus gehoord dat geluk voor de helft beïnvloedbaar is. Geluk wordt namelijk voor 50 procent bepaald door je DNA en de andere helft wordt beïnvloed door bewust gedrag – lees mindset – (40%)  en door omstandigheden (10%). De helft klopt dan toch niet hoor ik je denken. Toch blijkt dit wel zo te zijn, door mijn mindset te trainen kun ik mijn omstandigheden beïnvloeden. In mijn en dus ook jouw brein zijn 4 circuits die te trainen zijn en benut kunnen worden om de omstandigheden te lijf te gaan. Dat zijn aandacht, veerkracht, positiviteit en altruïsme (onbaatzuchtigheid).

Voor mijzelf was vandaag het allerbelangrijkste om niet te vergeten wat het belangrijkste is en dat is genieten. Door hier mijn aandacht op te verleggen, merkte ik dat ik mijn innercriticus kon uitzetten en positiever over mijzelf, mijn materiaal en de tocht begon te denken. Het is immers de toon die de muziek maakt. Ik had zin om de uitdaging aan te gaan. Het parcours lag er zeker niet optimaal bij voor 33mm banden met te weinig profiel voor de omstandigheden, maar in het koppie zat ontspanning. Ik paste mijn tempo aan daar waar nodig was en als ik na een technisch stuk wat achter lag, was het even veerkracht tonen en een tandje erbij op de stukken die wat makkelijker liepen.

Misschien heb ik niet altijd de juiste materiaal of de beste skills, per slot van rekening is 50% simpelweg wat je van je ouders hebt mee gekregen. Maar de adviezen die ik van anderen heb gekregen, de lessen die ik geleerd heb, de kennis die ik heb opgedaan, het tandje erbij kunnen zetten en mijn mindset kunnen meer compenseren dan ik soms van te voren durf te geloven. Geloof, ja geloof in eigen kunnen is iets om dankbaar voor te zijn, juist op de momenten dat het even allemaal anders lijkt te zijn als ik mij van te voren bedacht had.