Zware benen

Soms voelt fietsen als harken. Het maakt niets uit wat ik doe, zodra ik op kop rij denk ik alweer aan de positie achteraan. Lekker uit de wind, een hoge cadans en je laten meeliften in de slipstream van de anderen. Het is niet dat ik op dit moment een slechte conditie heb, maar op de een of andere manier komt het er niet uit. Zaterdag reed ik de gravel ride “where the streets have no name”. Na 70 kilometer ben ik op kop gaan rijden en erdoorheen gaan fietsen. Gewoon geven, geven en nog eens geven. Offroad de teller op 32 kilometer per uur houden, vals plat, gewoon door blijven harken. Soms lukt het dan toch een keer een beetje wel al gaat het niet vanzelf. Ik moest ook denken aan een verhaal dat ik alweer heel wat jaren geleden gelezen had in een Engels bergsport blaadje.

Een man, James, krijgt de opdracht van God om naar een berghut te gaan. Trouw gehoorzaamd James de vraag van God. Boven bij de berghut vraagt God hem om tegen een grote steen te duwen. James gehoorzaamd en duwt de hele dag tegen de steen. Aan het einde van de dag, trekt hij zich terug in de berghut, zijn lichaam moe, maar voldoen gaat hij slapen. God vraagt hem dit gedurende de dagen, weken en maanden die volgen iedere dag weer. Op een gegeven moment is James gefrustreerd, hij kijkt naar de steen, die staat nog steeds op dezelfde plek, geen millimeter verschoven. Dan schreeuwt hij uit frustratie naar God: “wat voor zin heeft, dat ik dit dagelijks al maanden doe, die steen is geen millimeter opgeschoven, hoe lang moet ik zo nog door gaan?!” Dan antwoord God: “James, kijk eens in de spiegel, kijk eens naar je lichaam”. James doet dit, hij kijkt in de spiegel en ziet een andere James als de James die naar boven klom. Zijn lichaam ziet er gezond en getraind uit. Dan hoort hij God verder praten: “James, ik heb grotere plannen met jou, maar daarvoor moest je eerst nog verder gevormd worden. Misschien was het resultaat voor jou niet zichtbaar. Toch zag ik jouw dag in, dag uit groeien, groeien naar de James die ik in jou zie, die jij mag worden om anderen ten dienste te kunnen zijn met de kracht die ik jouw gegeven heb”.

Het fietsen voelt voor mij nu een beetje hetzelfde, soms wil ik zo graag het resultaat zien van die kilometers fietsen tegen de wind in. Gefocust ben ik dan op die steen die geen millimeter van zijn plek lijkt te komen. Wat ik dan zo vergeet is dat ik boven op die berg sta, mag genieten van het uitzicht, van de omgeving en ondertussen nog mijn lichaam aan het trainen ben ook. De vraag die in mij op komt is dan ook, waar ben ik op gefocust? Is mijn focus het resultaat van mijn werken of is mijn focus dat ik trouw mijn arbeid verricht, gehoor geef aan de vragen die aan mij gesteld worden en ondertussen niet vergeet in de spiegel te kijken, zodat ik toch stiekem zie dat er resultaat is, alleen een andere als waar ik op gefocust ben.

Aan het einde van de zaterdag ben ik vroeg mijn bed in gekropen, moe maar toch voldaan. Ik heb heerlijk geslapen. De spanning dat het even niet eruit komt zoals ik wil, heb ik van me af kunnen fietsen. Niet de hele rit, maar die laatste 15 waren even heerlijk. De andere 70 kilometer heb ik genoten van de omgeving. Van het feit dat ik bevoorrecht ben dat ik tijd en ruimte kan maken voor mijn hobby, dat mijn gezin mij deze ruimte geeft. Dat ik de tocht met een mooie groep mocht fietsen. Rest mij niets anders te schrijven dan, als jij je geroepen voelt op de plek waar je bent, ga dan door met duwen tegen die steen ook al zie je niet het resultaat. Geniet van de plek die jou gegeven is en vergeet niet af en toe in de spiegel te kijken, want dan zie je misschien wel de grootste verandering.