Meesterwerk

De handen liggen ontspannen om de shifters, de ketting staat in het juiste verzet. De benen draaien in een mooie cadans. Rustig ga ik op de pedalen staan, een tandje erbij. De fiets zwiept in een mooie regelmaat tussen mijn benen. Mijn hartslag gaat langzaam omhoog, de banden zoeken hun weg over gravel en door het zand. De klim gaat geleidelijk over van vals plat naar hogere percentages. Terugschakelen stel ik zo lang mogelijk uit. Terwijl de benen vol beginnen te lopen, trek ik telkens harder aan mijn stuur om alle kracht uit mijn rug te halen. Ik moet gaan zitten om grip te houden met mijn wielen. De ketting een tandje lichter en met een mooie cadans werk ik de laatste meters klimmend af.

Zomaar een van de vele mooie momenten van het afgelopen weekend. Een weekend vol van mooie gravel kilometers. Waarbij er (ik zou bijna zeggen: eindelijk) weer mooie gedachtespinsels door mijn hoofd gingen. Als ik de tijd had genomen om ze meteen in een boekje op te schrijven, waren er veel schetsen van nieuwe werken op papier gezet. De gedachten hebben het papier misschien niet gehaald, maar het gevoel van de pencelen in de hand te hebben gehad, was alweer een mooi gevoel.

Want wat een hoop meesterwerk is er om ons heen. Van de natuur langs de lange maagdelijke witte gravelstroken tussen Doesburg en Lochem, waar de stof tussen de renners omhoog komt en als een vliegtuigspoor in de lucht een teken van ons voorbijgaan is. Of de glooiende stukken gravel in de Kroondomeinen, het land van de koning, waar de volgende stuk nog indrukwekkender is dan vorige en wat uitnodigt om de benen te testen. Waar het licht uit verschillende hoeken haar weg zoekt tussen de machtige en statige bomen, om het pad voor ons iedere keer weer in een ander daglicht te stellen.

Wat nog de meeste indruk maakt is de verstilling, het enige wat de stilte doorbreekt is het knisperen van het grind onder de banden en lichte geratel van de ketting en de wielen of een kraakje van een fiets die haar weg zoekt over het onregelmatige terrein. Wat in het volgende moment plaats maakt voor het gezang van vogels en het ritselen van de bladeren door de wind in de bomen als het tempo naar nul is gezakt en ik even leunend op mijn fiets stilsta. Ik kijk eerst met mij ogen open langzaam omhoog en kijk daarna met mijn ogen dicht. Genietend van het werk van de Meester, in twijfel in gedachten verzonken over welke pallet aan kwasten en andere materialen hij wel niet heeft gehad om al die creativiteit en schoonheid vorm te geven.

Ook in de gesprekken die volgen gaan mijn gedachten hierover verder. Ik stel hardop de vraag aan mijzelf, durf ik weer verder te gaan met schetsen, voorzichtig weer de potlood in de hand te nemen. Dat wat niet gezegd is, de gedachten, de inzichten, de verbanden, de overweldigende schoonheid van alles in woorden te vangen en toe te vertrouwen aan het papier. Het zijn misschien geen meesterwerken maar wel werken geïnspireerd door de werken van de Meester.

Hoe onuitputtelijk zijn Gods rijkdom, wijsheid en kennis, hoe ondoorgrondelijk zijn oordelen en hoe onbegrijpelijk zijn wegen. ‘Wie kent de gedachten van de Heer, wie was ooit zijn raadsman? Wie heeft Hem iets gegeven dat door Hem moest worden terugbetaald?’ Alles is uit Hem ontstaan, alles is door hem geschapen, alles heeft in Hem zijn doel. Hem komt de eer toe tot in eeuwigheid. Amen.

Romeinen 11:34-36