Tranquillo

De zon heeft zijn plek gevonden boven het glooiende Zuid-Limburgs landschap. De wind uit het zuidoosten is stevig en droog. De temperatuur loopt langzaam op. De hellingen vol in de zon en uit de wind worden een categorie zwaarder. Ondanks dat de benen goed zijn, besluit ik niet te veel te vragen van mijn lichaam vandaag. De spieren in de nek staan strak en mijn hoofd zit vol. Er komen nog genoeg dagen aan dat ik vol aan de bak kan. Tranquillo is het ritme voor deze mooie dag. Het tempo van de muziek vandaag die voortkomt uit de wielen die over het asfalt rollen. Het is goed om het tempo te vertragen, tijd te nemen om alles om mij heen, beter in mij op te nemen.

Als ik dingen doe, doe ik het vol overgave. Mijn houding is dan energiek, vol enthousiasme denk ik graag mee. Ik kan me dan ook haast niet voorstellen hoe ik dan tranquillo moet zijn. Dat zit niet echt in het aard van dit beestje. Toch merk ik vaak dat, ondanks alle goede bedoelingen, deze eigenschappen niet gewaardeerd worden. Zo voelt het tenminste. Het is dan hetzelfde als ik bij een kopbeurt zo enthousiast doorfiets, dat andere mopperen dat de kopbeurt of te hard, te lang of noem maar op wat is. Terwijl de volgende er met dezelfde snelheid mee doorgaat en het gemopper er dan niet meer is. Mijn systeem draait dan overuren om te begrijpen wat er nu net gebeurd is.

Een paar hellingen kan ik mijn enthousiasme niet verbergen en verlaat ik het ritme dat overgaat in allegro con fuoco. Bij de Loorberg een heerlijk lopende klim ga ik op de pedalen staan. Het ritme probeer ik de hele anderhalf kilometer vast te houden en in oregelmatige regelmaat te versnellen. Als ik bijna boven ben kijk ik om, om te kijken wie er de hele klim aangehaakt heeft. Zit er een onbekende wielrenner van ik schat begin de 70 helemaal vrolijk mee omhoog te fietsen. Ik maak een compliment in het Nederlands en krijg een reactie in het Frans, het enige wat ik kon zeggen was “tres bien”… Als ik zo oud ben hoop ik dat ik nog steeds het wiel van een jonge renner kan volgen die bezig is aan een PR tijd op de Loorberg.

Misschien is het dat, wat het leven mooi maakt. Dat het genieten is als er iemand anders vol enthousiasme met mij mee of voorbij fietst. Vooral als het zo onverwacht is. Ongeachte de leeftijd, fysiek gestel van deze persoon of mijzelf. Waar het bij een sportieve prestatie misschien makkelijker is of lijkt om er respect, ontzag of welk positief gevoel dan ook bij zoiets op te roepen. Lijkt het bij veel andere zaken in het leven dat het eerder een negatief gevoel oproept als dit gebeurd. Dan is meedenken of vooruitdenken niet vaak wat positieve reactie oproept. Helemaal als het ongevraagd is lijkt er geen ruimte te zijn van een warm onthaal.

Op de terugweg stop ik bij een klein tankstation aan een lokale hoofdweg. Er is maar één pomp en de pompbediende komt er meteen aan. Hij maakt een compliment over de auto waar ik in rijd, ik geef een compliment van de omgeving waarin hij woont. Hij biedt aan om te ruilen, maar we komen er als snel achter dat we het allebei in goed bruikleen hebben. Hij verteld dat hij begin de 70 is en nog werkt om mentaal fit te blijven. We hebben even een gesprek met elkaar, het ritme van het fietsen zit nog in mijn lijf. Ik omarm het, geniet ervan dat ik de tijd maak voor dit gesprek, die na het afrekenen nog even doorgaat.

Wat me vandaag geleerd heeft is dat tranquillo meer is dan alleen een rustig tempo. Het is een passage in een muziekstuk die tussen verschillende stukken inzit. Het is een passage in het leven waar alles de tijd krijgt, waar ik kan zeggen het leven goed is in al haar eenvoud. Bravo, la vie est belle waren de woorden die ik diep van binnen zocht tegen de oude fransman en tegen de pompbediende zijn de opgesproken woorden dat ik in stilte voor hem zal bidden, voor vrede en nog een paar mooi transquillo passages in het muziekstuk van zijn leven.

Ik rijd naar huis met een paar mooie ontmoetingen, genietend van de tranquillo passage van vandaag in het muziekstuk wat leven heet.