Ploeteren en pijn
Vanmiddag lag ik half dommelend op de bank naar de wereldkampioenschappen wielrennen te kijken. Als ik de renners dan op stroken met 13% stijgingspercentage omhoog zie rijden en de pijn van de benen terug in het gezicht zie, dan voel ik de pijn mee. De pijn die er ook was toen ik zelf van de maand in de bergen aan het fietsen was. De pijn die ik het liefst probeer te vermijden. Als de pijn er is dan toch is dan denk ik vaak, wat vind ik hier nu leuk aan. Omkeren is geen optie, afstappen het liefst niet, dan maar door ploeteren.
Ploeteren, zo voelt het soms ook op een gewone doordeweekse dag. Dan komt het allemaal niet vanzelf. De concentratie en focus lijken vergeten dat de dag alweer begonnen is. Het zijn van die dagen dat je gewoon maar doorgaat. De vraag is of ik en mijn omgeving daar wel bij gebaad zijn. Misschien is dan juist wel goed om even van het werk of waar ik dan ook maar mee bezig ben af te stappen of om te keren.
Ik moet dan weer denken aan de type fietsers tijden de hoogtestage vorig jaar. De hipster, de dataslaaf, de etalagecoureur, de stoemper, de klimmer en de windhapper. Ben ik dan weer de stoemper die stoempend en ploeterend door het leven aan het gaan is? Gewoon maar door blijven gaan, de tellers op de meter doordraaiend (of beter doorgedraaid) dat ze zelfs in rust blijven doordraaien. Alsof er een gaslek is en er energie wegloopt waar je wel de rekening voor krijgt maar feitelijk gewoon in de lucht ziet opgaan.
Ik kan veel ophangen aan het fietsen en veel verbanden leggen naar het gewone leven. Toch heeft het ook een valkuil. Als ik op de fiets aan het ploeteren ben en achter aan de groep hang, wil ik zeker niet worden gelost. Laat staan roepen dat het een tikkie terug moet. Als ik dit vertaal naar het gewone leven is dit niet echt handig. Beter kan ik dan voorbeeld nemen aan een judoka die op de mat aftikt als het besef er is dat hij/zij verslagen is. Misschien is dat wel het probleem van duursporters zijn, ik zit zo in mijn tunnel dat voordat er iets van besef doordringt ik alweer vele kilometers heb afgelegd.
Misschien is het niet altijd even handig om door te gaan ploeteren, toch denk ik ook dat het niet altijd handig is om te stoppen als het pijn gaat doen. Dan maakt het niet uit of het pijn in de benen is of pijn in het koppie. Ik hoef zeker niet alle pijn in het leven te overwinnen. Ik kan zelf niet alle pijn overwinnen. Maar als er momenten zijn dat ik het wel kan, dan is het goed om even te stoppen met het stoempen en ploeteren.
Aan stoempen en ploeteren is niets verkeerd, zolang het maar af en toe een berg is met steile stroken en niet continu.