Slijtageslag

Afgelopen week ging ik samen met een fietsmaat fietsen van Kerkrade naar de Eiffel en weer terug. Een ruime 155 kilometer met ruim 2400 hoogtemeters. Toen we in de ochtend met de auto het zuidelijke deel van Limburg binnen reden begon het te regenen, terwijl het in de rest van Nederland super mooi was en zou blijven, konden wij ons opmaken voor een natte en frisse start. Ik nam me maar voor dat het voordeel van vertrekken in de regen is dat het ook niet meer uitmaakt wat voor weer het de rest van de dag wordt. Het andere voordeel was dat ik samen was, alleen had ik waarschijnlijk een droge plek gezocht voor een fietsrondje of was ik met de weersvoorspelling voor die regio wel gewoon thuis gebleven.

Goed uit de startblokken vertrekken is natuurlijk iets wat ik graag doe. Alleen soms heb ik de start gemist of door omstandigheden vetrek ik gewoon net niet lekker. De vraag is dan ook ga ik door, zoek ik iemand om me aan- of mee op te trekken, keer ik om en in het uiterste geval zet ik misschien een no show achter mij naam. De welbekende DNS, did not started op de startlijst van een grote wedstrijd. Waarbij ik me dan altijd afvraag waarom de renner in kwestie niet kwam opdagen, te veel last van een valpartij, ziekte, gewoon uitgeput of mentaal leeg.

Vertrekken in de regen is niet mijn favoriet, in het eerste uur spoelde het modderwater van onze rug, langs het zadel over de rest van het materiaal naar beneden. Het was al snel duidelijk dat het een slijtage slag zou worden voor de fiets en voor ons als berijder van de carbon racemonsters. Halverwege de rit begon de ketting telkens meer te kraken en op een gegeven moment hoorde we, als de regen weer even verstopt was in de volgende donkere wolkenlucht en de ketting begon te drogen een ggrrrkkk bij iedere omwenteling. Op een gegeven moment was dit geluid zo erg aanwezig dat we bijna weer verlangde naar de volgende regenbui.

Ze zeggen wel eens dat de voorbereiding het halve werk is. De fietsen waar goed gesmeerd en alle onderdelen waren in goede staat. Toch merk ik dan hoe snel dat allemaal kan veranderen. Een beetje zand en de motor kan vastlopen, wat over ons en het materiaal heen spoelde was meer dan een beetje. Toch kan het materiaal veel hebben en als het nadien ook weer de juiste zorg en aandacht krijgt is het klaar voor de volgende slag. Maar hoe zit met mij als persoon. Wat doet zo’n slijtage slag met mijzelf? Durf ik de volgende keer weer te gaan of laat ik mij dan meer leiden door de weermannen en vrouwen? Zoek ik een ander gebied, gooi ik de handdoek in de ring of houd ik mij vast aan het plan? Vragen waar ik na zo’n dag bij stil kan staan en ik denk dat geen van de antwoorden fout zijn.

Als ik iets moois moet noemen van zo’n slijtageslagrit, is dat het de ritten zijn die ik mij over het algemeen het beste kan herinneren. Het geeft misschien nog wel meer een voldaan gevoel als de ritten waar alles vanzelf gaat. Een slijtagerit zo op zijn tijd doet me weer beseffen dat fietsen net het leven is. Het leven loopt nooit als gepland maar samen met de ander kom ik er doorheen. En als ik tijd in het onderhoud stop na een slijtageslag, volgen ook de momenten dat in het leven alles even vanzelf lijkt te gaan.

Het einde van de dag was mooi, de laatste 20 kilometer reden we in de zon naar Kerkrade. Mooie uitzichten en goed gemutst kwamen we al krakend bij de auto. Na een kort opfris beurtje hebben we dag heerlijk afgesloten op het terras waarna we met een voldaan gevoel weer de auto in stapten, onderweg naar het volgende avontuur.