Sola Gratia

Er zijn van die dagen die zoveel indruk bij me achterlaten dat ik niet goed weet waar ik moet beginnen. Afgelopen zaterdag was zo’n dag. Of het nou kwam door de herfst die de bladeren kleurden van alles tussen geel en donker rood.  De vergezichten langs de rand van het bos over het heuvelig Limburgs landschap. De rust als de paden zigzaggend tussen de bomen door het bos liepen. Of kwam het door de inspanning die het koste om mij voort te bewegen over de vijftig kilometers trail. Het springen over omgevallen bomen, het glijden over blubberig paden of de voeten op een roodgele tapijt van bladeren neer te zetten niet wetend wat er onder lag. Of kwam het door al het andere waar ik die dag doorheen en wat die dag aan me voorbij trok.

Vaak kijk ik naar buiten om te ontdekken wat het is wat me beweegt, toch merk ik dat terwijl ik er aan terug denk en er zo over schrijf er een gevoel weer van binnen opborrelt. Een gevoel dat niet makkelijk te omschrijven is. Het is nu bijna een poëtisch verslag van wat een dieper verlangen naar vrijheid en avontuur binnen in mij oproept. Alleen begint en eindigt het niet bij een verlangen. Het is een ervaring van iets groters. Het is denk ik het besef van wat een genade het is dat ik zoiets kan doen, mag zien, ervaren en voelen. Wat een voorrecht het is, een gunst die ik om niet heb ontvangen. Het is alleen maar genade.

Het klink misschien gek, maar zelfs de pijn na de run de afgelopen dagen voelde als een vorm van genade. Het is gelukkig maar tijdelijk, maar het triggerde wel telkens de herinnering en het is een mooie herinnering. De herinnering om samen met een maat vijftig kilometers trail te rennen door de heuvels van Zuid-Limburg. Continu over onverharde paden en met +1300 hoogtemeters verreweg de zwaarste run uit mijn prille hardloop carrière. Toen ik twee jaar geleden in oktober begon met hardlopen, had ik niet eens de verwachting dat ik dit ooit zou doen. Om mijzelf zo binnenste buiten te trekken was een risico. Maar om het onverwachte te ervaren en te beleven, was het risico meer dan waard om te nemen.

Ik merk in mijn omgeving verschillende reacties op deze run. Van complimenten tot hoofdschuddend zeggen dat het toch niet goed en gezond kan zijn. Ik noemde het zelf ook al een risico, maar het risico lag voor mij niet alleen op lichamelijk gebied, het zat meer in dat ik misschien wel eens tegen een grens kon lopen waar het gewoon zou stoppen. Dat ik na een bepaalde afstand moest toegeven dat het teveel van mijzelf gevraagd was. Het risico zat hem vooral in het mentale. Want tijdens de run hebben we met verstand gelopen, geen gekke dingen van onszelf gevraagd en rust gepakt daar waar nodig, de snelheid was van ondergeschikt belang.

Het is misschien wel de tijd waarin ik leef die maakt dat risico’s opzoeken hoofdschuddend wordt bekeken. Risico’s zijn er toch om opgelost te worden en vooral niet om op te zoeken. En in de zoektocht naar oplossingen is er een soort van dementie ontstaan die de goede momenten van ontdekken, onderzoeken en het verleggen van grenzen lijkt te zijn vergeten. Vergeten dat risico’s onderdeel zijn van het leven. Ik denk dat die risico’s in het leven een doel dienen. Niet de risico’s die ontstaan door onervaren en onnodig mijzelf in gevaar te brengen. Maar dat ik opbouw, onderzoek en ontdek, telkens een stap verder, gewoon omdat het kan.

Sola gratia, het is alleen genade dat ik dit kan doen. Ik weet niet waar mijn grens ligt. Ik vind het echter een ontdekkingstocht om iedere keer weer een stap te zetten, ook al gaan die gepaard met risico’s. Maar om te komen daar waar ik nog nooit ben geweest zal ik mentaal als fysiek de stap moeten durven zetten. Om vervolgens aan waar ik doorheen en wat aan mij voorbij trekt te vangen in woorden en te laten landen in mijn hart. Om te delen en nooit te vergeten…