Sterker dan…

Het is stil, al suist de wind in mijn oren. De benen gaan, ze zijn sterk. Ik kan volledig op ze vertrouwen, ze zullen me vandaag zeker niet in de steek laten. Vol gas en genieten dat ieder vezel weet wat die vandaag moet doen. Genietend van de zon die haar warmte geeft en de wind die me dieper in de beugels positioneert. 

Ondanks dat ik me sterker voel dan ik me ook maar eerder heb gevoeld dit jaar. Is het gevoel van de stilte ook sterker dan, stiller dan ik het graag zou willen hebben. De woorden, de gedachten, de spinsels zitten dieper verstopt, lijken hun weg niet meer te vinden. Al schud ik hard aan de boom, ze vallen niet als rijpe vruchten naar beneden.

De positie op de fiets om volop te gaan heb ik gevonden, de souplesse in het lopen is langzaam aan het terugkomen. Toch mijn positie in het leven en er met souplesse doorheen te manoeuvreren lijkt een oneindige zoektocht te zijn. Als ik op de fiets zit of aan het hardlopen ben dan is die zoektocht even naar de achtergrond en is het weggestopt. Op dit moment doen de woorden daaraan mee en dit geeft een overweldigend gevoel van stilte. Een sterkere stilte dan ik zou willen.

Ik heb de stilte proberen te omarmen, er zit een hoop schoonheid in stilte. Alleen zit er nog meer schoonheid in woorden, als die hun positie vinden in een zin, in een verhaal dan kunnen ze sterker zijn dan ik me vooraf kon bedenken. Woorden kunnen daar doordringen waar het onmogelijk leek. Licht brengen daar waar het donker is. Muziek brengen daar waar het stil is. 

Toch weet ik niet de formule om de stilte te doorbreken, om de woorden weer aan de opervlakte te laten komen. Om de woorden zinnen te laten worden die weer verhalen vertellen en inzichten geven daar waar het vastgelopen leek. Om te voelen dat woorden het manoeuvreren in het leven eenvoudiger maakt, het helpt te relativeren, het uiteindelijk sterker is dan de stilste stilte.