There is no change without a rebel
Wat is het verschil groot met gisteren en vandaag. Gisteren zat ik nog heerlijk in de schaduw op een terras in de warmte van de zon, vandaag zit ik in een camper en de regen valt in buitensporige proporties uit de donker zwarte hemel. Af en toe opgelicht door licht dat van links naar rechts gaat en laat zien dat er zoveel buiten ons is waar we geen invloed op hebben. Toen we na de lunch naar buiten liepen stond op een wit gebouw met rode letters. “There is no change without a rebel”. Ik tikte de schouder aan van mijn directeur en zei sorry voor mijn rebelse gedrag wat soms zo in mij zit.
De weersomslag was al de hele week voorspelt. Het was een kwestie van tijd. De wolken hingen de helft van de middag aan onze linkerhand, de tweede helft schoven ze over en langs ons heen. Af en toe viel er een eerste verdwaalde druppel, die een verkenner was van de voorhoede die niet lang op zich zou laten wachten. Nu hopen dat de voeding van de achterhoede door de verkoeling van alle natte geweld gaat wegvallen. De verandering is een feit, het weer heeft haar rebellie getoond, nu hopen en bidden er weer rust in de atmosfeer komt.
De onrust die zo aanwezig is in de atmosfeer, is ook de onrust die er in mijn hoofd kan zijn. Zoals de bliksem van link naar rechts verbindingen maakt, zo gaan de ideeën en gedachtes van links naar rechts. Net als de bliksem zo af en toe contact maakt met de grond zo vinden ze soms hun weg naar woorden gesproken of geschreven. Toch blijft het soms lastig om al die energie die erbij vrijkomt hun weg te laten vinden. Ze worden soms weggeduwd als de wolken door de wind, die door haar krachten de atmosfeer weer een andere dimensie in kunnen duwen.
Ik loop te beuken tegen de wind in, de benen doen hun werk. Nog een paar kilometers naar de kust en dan draaien we naar het noorden en dan komt de wind van de zijkant, meer mee als tegen. Toch blijft het tegen de wind in fietsen iets magisch. Het is zwaar, kost energie maar toch als je eenmaal je ritme hebt te pakken is het mooier als met de wind mee te fietsen. De snelheid die ik rijd is puur eigen kracht. Het is alsof de machine van mens en geest in volledige samenwerking met elkaar zijn. Het rebelse strijden heeft een uitlaatklep gekregen om haar weg te vinden.
Een kwestie van tijd is het vaak, dat de onrust van de rebellie in mij ontwaakt. Soms kan ik het goed voorspellen de weersomslag, soms is het meer een plotselinge verandering. Toch is het net als in het weer iets wat nodig is om de nodige verandering teweeg te brengen. Om de overmatige warmte weg te duwen om verkoeling te brengen. Of om het oude omver te werpen om weer ruimte te maken voor nieuw leven. Dan heb ik het vooral over het veranderen van datgene bij mijzelf wat ik zo graag veranderd zie worden. In de hoop dat ik telkens meer mag gaan lijken op degene die al deze processen van het weer en het leven zo fabuleus mooi bedacht heeft.