Wat wil ik eigenlijk?

Vandaag was ik een stuk aan het hardlopen en moest nadenken over de vraag van Tom Dumoulin. De vraag waar hij tijd en ruimte voor inlast om te onderzoeken. Waarvoor hij even alles op stil zet om over na te denken. De vraag die denk ik menigeen zich weleens aan zichzelf stelt. De vraag waar misschien nooit het complete antwoord op komt. De vraag: Wat wil ik eigenlijk, wat wil de mens Tom Dumoulin met zijn leven op dit moment?

De vraag zette mij ook aan het denken, wat wil ik en wat wil ik in mijn leven op dit moment? Waar kijk ik dan naar? Waar begin ik? Als ik naar de vraag kijk, heeft het woord willen iets materialistisch in zich, iets maakbaars. Alsof ik zo aan de touwtjes kan trekken dat het leven de richting opschuift die ik voor ogen heb. Aan de andere kant is de focus in de vraag ook helemaal op het hier en nu. Misschien is dat wel het gene wat zo vaak ontbreekt. Dat ik zo bezig ben met de dag, de dagen na vandaag, dat ik vergeet na te denken over wat ik in het hier en nu wil.

Als je mij op een willekeurig moment van de dag vraagt wat ik wil en ik kijk naar buiten en zie de zon in de blauwe lucht dan weet ik mijn antwoord. Ik wil naar buiten, fietsen, hardlopen of wandelen het maakt mij niet uit, als ik maar even weg kan uit de ruimte met vier muren. Alles in mijn lijf schreeuwt dan, I want to break free. Even los uit het ritme, de sleur, de routines. Even weg van de schermen, de nieuwe berichten, de verwachtingen. Even helemaal eruit en voelen dat ik leef.

Naast het gevoel van vrijheid is er een ander element wat in mij het gevoel van leven aanwakkert. Dat is als ik van betekenis kan zijn voor een ander. In het meest kleine, dat de ander het niet eens door heeft, tot het grotere waarvoor de ander zijn of haar waardering uitspreekt. Misschien heb ik het soms zelf niet eens door, maar van betekenis zijn is iets wat bijdraagt aan het gevoel van echt leven.

Het blijft een contradictie, het zoeken van rust en vrijheid en het geven van betekenis door er te zijn voor anderen. Aan de ene kant heb ik zo de behoefte om een stukje van de wereld voor mijzelf te hebben en aan de andere kant heb ik het ook nodig om een stukje van mijzelf aan de wereld te geven. Zolang deze twee een bepaalde mate van evenwicht hebben is er denk ook de balans die ik nodig heb om mijzelf te kunnen zijn. Ik denk dat dat het is wat ik wil. Hoe ik het doe dat zie ik morgen wel…

Ik ben geen psycholoog, geen dokter of deskundige. Maar de vraag heeft me zeker aan het nadenken gezet. Ik ben niet bezig met wat ik doe of wil doen in de toekomst. Wat ik doe is ook lang niet altijd wat ik wil. Het leven is niet continu doen wat ik wil. Nee, maar wat ik voor ogen heb wat ik wil, moet ik de tijd geven om ook een plek te krijgen in mijn agenda. Zodat ik de energie heb om te doen wat ik nou eenmaal moet doen. Dus als de schreeuw er is om er even uit te breken, moet ik ook durven te gaan. Als ik zie dat ik een ander kan helpen, moet ik durven te geven.

Dat is wat ik wil als mens en jij?