Zwart asfalt

Van het weekend reed ik over een weg op een dijk onder Dordrecht langs. De laatste keren dat ik er over reed was de weg daar gedeeltelijk opgelapt. Het resultaat was niet echt een verbetering te noemen. De scheuren aan de zijkant van de weg waren misschien verdwenen, maar deze hadden plaats gemaakt voor grind en rare overgangen van oud op nieuw asfalt en andersom. Nu reed ik er weer over en was het geheel zwart asfalt geworden, met de wind schuin in de rug, rolden de banden weer soepel en vonden ze vanzelf hun weg.

Ik vond dit weer een mooi inzicht voor vernieuwing, verbetering of hoe ik het ook maar noem. Om het nieuwe asfalt aan te leggen moet de oude laag eerst verwijderd worden. De keuze is dan tussen alleen het broodnodige of een tijdsintensievere om volledig de oude laag te verwijderen. Soms kan het broodnodige voldoende zijn, maar kan ik ook doorpakken als ik merk dat het niet het gewenste effect heeft? Om tot dit inzicht te komen, of het resultaat het gewenste effect heeft, moet ik terugkomen/terugkijken en eerlijk naar het geleverde werk durf te kijken.

Als fietser heb ik altijd een mening over de ondergrond waar de banden overheen bollen. Het type fiets maakt ook welk ondergrond ik opzoek. Maar als ik op de racer zit dan is een gelijkmatige ondergrond het fijnst, zeker met mooi weer. Betonnen platen rollen super, het enige nadeel is de overgang van de ene op de andere plaat. Asfalt is er in verschillende soorten. De meeste dramatische asfalt weg in mijn herinnering is die tussen Lelystad en Enkhuizen die rolt gewoon niet. Dan nog de wegen in België die ik onder de noemer gatenkaas wegen kan scharen, bredere banden met wat minder druk zijn dan geen overbodige luxe. Er zijn ook asfalt wegen die met een beetje regen, spekglad worden, die vermijd ik met minder mooi weer dan ook liever.

De ondergrond is dus in bepaalde zin een keuze, ik stem mijn materiaal erop af, maar wat ik onderweg tegenkomt blijft een verassing. Natuurlijk op de vaste rondjes weet ik redelijk wat ik kan verwachten. Maar dan ook kan ik positief verrast worden door een mooi stuk nieuw zwart asfalt. Voor de plekken waar ik niet weet wat ik precies kan verwachten, blijft het belangrijkste om te vertrouwen op het materiaal wat ik ervoor heb uitgekozen.

Een paar weken terug met een gravelrit in Limburg, was het opstaan en herpakken na een lelijke val. Ik zat in het spoor achter mijn maatje, toen het gras over het gekozen pad groeide en ik op de gok mijn spoor koos. Helaas tikte net mijn wiel tegen de zijkant en leek het alsof ik in een tramrails reed. Voor ik het wist werd ik hardhandig op de grond neergelegd. Het was na ongeveer 20 kilometer, daarna heb ik nog 75 kilometer doorgereden. Ik ben blijven vertrouwen in het materiaal, maar besefte ook dat ik naar dat stemmetje had moeten luistern die me zei in de remmen te knijpen en een ander spoor te kiezen.

Zwart asfalt, heerlijk als de ondergrond heerlijk rolt. Als het wat minder rolt heb ik dan vertrouwen in mijn materiaal. Durf ik te luisteren naar mijn innerlijke stem en in de remmen te knijpen, een ander spoor te kiezen? Durf ik de tijd te nemen om het oude los te laten en opnieuw te beginnen?